Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη στα περίπτερα με το «ΤΗΛΕΡΑΜΑ»
Ο Μιράν αποδέχεται τον Χαζάρ ως πατέρα του, ενώ και ο Νασούχ οργανώνει οικογενειακό δείπνο προς τιμήν του εγγονού του. Η Φισούν προσπαθεί να πάρει με το μέρος της τους γονείς της Γιαρέν, ενώ η Γκιονούλ αναλαμβάνει τον ρόλο της πρώτης κυρίας του αρχοντικού των Ασλάνμπεϊ.
H Ρεϊγιάν, σοκαρισμένη από την αποκάλυψη πως ο Μαχφούζ είναι ο βιολογικός της πατέρας, λέει στον Μιράν ότι πατέρας της είναι ο Χαζάρ Σάντογλου. «Ήθελε να πεθάνω… Αν δεν υπήρχε ο πατέρας μου να με φροντίσει, δεν θα ζούσα τώρα» του λέει χαρακτηριστικά. Ο Μιράν τής απαντά ότι την καταλαβαίνει πιο πολύ από όλους, όμως της θυμίζει και πως… «το μετάνιωσε όμως. Και ήρθε εδώ για σένα… Μας προστάτευσε εκείνο το βράδυ. Δεν άφησε να πεθάνει ο Χαζάρ ή εγώ».
Πιο αργά το βράδυ ο Μαχφούζ οδηγείται με χειροπέδες στο αστυνομικό τμήμα, όμως η Ρεϊγιάν τον προλαβαίνει για να του δώσει το κουτάκι με το χρυσό φλουρί και το ματάκι που της είχε στείλει μέσω του Χαζάρ για το αγέννητο μωρό της. «Δεν περιμένω να με συγχωρέσεις» της απαντάει ο Μαχφούζ, «όμως να ξέρεις ότι έχω μετανιώσει. Όταν η μητέρα σου μου είπε για σένα, ήμουν νέος… Φοβήθηκα… Σας έψαξα αργότερα, αλλά ήταν αργά. Η μητέρα σου είχε ήδη παντρευτεί τον πατέρα σου. Όταν αργότερα έμαθα ότι γεννήθηκες, ήρθα πάλι. Σε παρακολουθούσα κατά καιρούς και έβλεπα πώς μεγάλωνες. Έλεγα ότι είσαι το παιδί μου. Νόμιζα ότι ήσουν χαρούμενη. Μετά έμαθα τι περνούσες και ήρθα να το διορθώσω… Μόνο άσε με να σε αγκαλιάσω για μία και μόνη φορά…» της ζητά και η Ρεϊγιάν, αν και με δυσκολία, του κάνει τη χάρη… Ο Χαζάρ τούς παρακολουθεί από μακριά, κρυμμένος πίσω από ένα κτίριο. Ο Μιράν, που βρίσκεται ακόμα πιο πίσω και τον βλέπει, τον πλησιάζει και του λέει: «Μπαμπά! Εσύ είσαι ο πατέρας μου! Δεν θα σε αφήσω να φύγεις ξανά!». Πατέρας και γιος αγκαλιάζονται, ενώ το ίδιο κάνουν λίγο πιο πέρα και ο Μαχφούζ με την κόρη του…
Ο Μαχμούτ συνοδεύει την Αζιζέ στο σπίτι όπου κρατάει την Ντιλσάχ, όμως εκεί δεν βρίσκει τη νύφη της αλλά… τη Φισούν! Έχει προλάβει και της έχει αρπάξει την Ντιλσάχ! «Τι θέλεις για να μου δώσεις πίσω την Ντιλσάχ;» τη ρωτά. «Να αυτοκτονήσεις!» της απαντά ψυχρά εκείνη! Η Αζιζέ, χωρίς δεύτερη σκέψη, βάζει το όπλο στον κρόταφό της και πυροβολεί, όμως αυτό είναι άδειο. Η Φισούν ήθελε απλώς να τη δοκιμάσει… «Δεν θα πεθάνεις έτσι. Είναι πολύ εύκολο! Πρώτα θα πληρώσεις» της λέει και συμπληρώνει: «Πρώτα θα αλλάξεις το επώνυμό σου! Δεν θα είσαι πια Ασλάνμπεϊ. Μετά θα επιστρέψεις την οικογενειακή μας περιουσία. Δεν με ενδιαφέρουν τα πλούτη. Έχω πολλά. Εσύ δεν θέλω να έχεις! Και τελευταίο… Περιμένω από σένα να φύγεις μακριά. Να εξαφανιστείς!». Αναρωτιέται όμως γιατί την ενδιαφέρει τόσο η Ντιλσάχ, που όλα αυτά τα χρόνια την έκρυβε καλά. «Δεν φοβάσαι τι θα σου κάνουν ο Μιράν και η Χαζάρ όταν μάθουν ότι τόσα χρόνια ήταν ζωντανή και την έκρυβες;» Της δίνει τρεις μέρες διορία να σκεφτεί και μετά της λέει πως... η ίδια θα παραδώσει την Ντιλσάχ στον Μιράν και στον γιο της!
Την επόμενη μέρα ο Χαζάρ πηγαίνει πρωί πρωί στην καλύβα του Μιράν και της Ρεϊγιάν και τους λέει πως, αφού δεν θέλουν να μετακομίσουν στο αρχοντικό των Σάντογλου, τότε εκείνος θα φτιάξει ένα ακόμα δωμάτιο για το μωρό τους! Ο Μιράν προσφέρεται να τον βοηθήσει. Όσο πατέρας και γιος δουλεύουν μαζί και συνεργάζονται αρμονικά, ο Χαζάρ τού λέει πως χαίρεται που διαπιστώνει ότι «πιάνουν τα χέρια του», όπως και του Αζάτ! Του λέει μάλιστα: «Ήθελε να έρθει να με βοηθήσει, αλλά εγώ δεν τον ξύπνησα και τον άφησα να κοιμηθεί. Να ξέρεις όμως ότι έχετε πολλά κοινά… Είναι αίμα σου, ξάδελφός σου, και ελπίζω κάποια στιγμή να έρθετε πιο κοντά. Και να ξέρεις ότι ο παππούς σου, ο Νασούχ, δεν θα σε ξεχωρίσει από αυτόν». Λίγο αργότερα ο Μιράν δείχνει στον Χαζάρ φωτογραφίες του από την παιδική του ηλικία…
Την ίδια ώρα, η Φισούν πηγαίνει στο… αρχοντικό των Σάντογλου και, αφού τους δηλώνει ότι δεν πρέπει να τη θεωρούν εχθρό τους, τους ενημερώνει ότι ήρθε για να πάρει μαζί της στο σπίτι τον γιο της και τη νύφη της! Η Γιαρέν την ακούει και μέσα της πανηγυρίζει. Ο Νασούχ έχει αντιρρήσεις, όμως η Φισούν τού επισημαίνει ότι και εκείνος μένει κάτω από την ίδια στέγη με τους δικούς του γιους και τις νύφες του…
Η Γκιονούλ βλέπει τη Φισούν να καταφθάνει στο αρχοντικό με τον γιο της και τη νύφη της και γίνεται έξαλλη! «Πότε πήρες την άδεια να μείνουν αυτοί εδώ; Εδώ είναι το αρχοντικό του πατέρα μου και αυτοί δεν είναι Ασλάνμπεϊ!». Η Φισούν προσπαθεί να της εξηγήσει ότι δεν φταίνε ο Χαρούν και η Γιαρέν για τον θάνατο του αδελφού της, αλλά η Αζιζέ. «Θα την κανονίσω και αυτή» δηλώνει η Γκιονούλ. «Όμως αυτή η κοπέλα θα φύγει από δω» φωνάζει και δείχνει τη Γιαρέν. Η Σουλτάν, όταν μένει μόνη με την κόρη της, της λέει: «Δεν επιλέγεις την οικογένειά σου. Αυτοί είναι! Ο Χαρούν ήταν στο πλευρό του Ασλάν. Μαζί πολέμησαν την Αζιζέ. Θέλει ανταμοιβή, όχι τιμωρία»... Η Γκιονούλ από τη μεριά της ζητά από τη μητέρα της να μην πειράξει το μωρό της Ρεϊγιάν… «Αυτή η Φισούν είναι χειρότερη από τη γιαγιά Αζιζέ. Το νιώθω. Μην παρασυρθείς και συμμαχήσεις μαζί της» της ζητά, και η Σουλτάν τής απαντά ότι δεν θα το κάνει. Όσο για τις κατάρες που έδωσε στη Ρεϊγιάν, δικαιολογείται: «Μιλούσε το πένθος μου. Δεν θέλω άλλη μάνα να περάσει όσα πέρασα εγώ»...
Ο Νασούχ πηγαίνει στην καλύβα και καλεί τον Μιράν και τη Ρεϊγιάν στο οικογενειακό τραπέζι στο εστιατόριο του χωριού. «Κάναμε μεγάλα λάθη και οι δύο, όμως τώρα ξέρουμε… Και είμαστε οικογένεια. Από δω και πέρα είναι χρέος μου να σας προστατεύω. Συγχώρεσέ με, εγγονέ μου. Την ώρα που δεν έπρεπε γύρισα την πλάτη μου στη μητέρα σου… Έπρεπε να την άκουγα. Δεν το έκανα… Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω. Ίσως κάποια στιγμή να γίνουμε παππούς και εγγονός, όπως είμαι με τον Αζάτ»... Η Σουλτάν και ο Χαρούν επισκέπτονται τον... Ασλάν σε ένα σπίτι που… έχει μετατραπεί σε μονάδα εντατικής θεραπείας! Ο νεαρός δεν έχει πεθάνει, όπως νομίζουν όλοι οι άλλοι, αλλά είναι σε κώμα. Η Σουλτάν ζήτησε από τον γιατρό να τον μεταφέρει κάπου, ώστε να είναι ασφαλής… Εκεί η Σουλτάν ελπίζει ότι ο γιος της θα συνέλθει...